Αdventure Ζone (ΑΖ): Τι είχες στο μυαλό σου όταν συνέλαβες και οργάνωσες αυτή την αποστολή?
Νίκος Μαγγίτσης (ΝΜ): Αρχικά ο στόχος της αποστολής ήταν μια διάσχιση του τελευταίου παράλληλου στην Ανταρκτική, για να φτάσουμε στο 90 Νότια, στο Νότιο Πόλο. Αυτό ήταν το αρχικό πλάνο. Το γεγονός όμως ότι το κόστος του να πάει κανείς στην Ανταρκτική είναι τεράστιο, με την ευκαιρία που θα βρισκόμασταν εκεί, έβαλα κι ένα δεύτερο στόχο, την ανάβαση στην κορυφή Βίνσον, που είναι και η πιο ψηλή της Ανταρκτικής, με υψόμετρο 4.897 μέτρα. Αυτό βέβαια σαν πλάνο και σαν πρόγραμμα ήταν αρκετά καλό, δηλαδή με «μειωμένα» έξοδα να κάνουμε τα δύο κομμάτια της Ανταρκτικής που είναι και τα πιο σημαντικά. Βέβαια υπήρχαν κάποιες δυσκολίες στην οργάνωση και στην εκτέλεση. Και σε συνεννόηση με το Γιώργο τον Αντωνακάκη απ την Κρήτη, που θα βρισκόταν εκείνο το χρονικό διάστημα στις Άνδεις, στην επιστροφή κάναμε ένα διάλειμμα στο Σαντιάγκο και μέσα σε εφτά μέρες προγραμματίσαμε μια ανάβαση στο Ακονκάγκουα. Δηλαδή ο κύριος στόχος ήταν ο Νότιος Πόλος, συνοδευτική ενέργεια -εξίσου σημαντική βέβαια- ήταν το Βίνσον και μια και βρεθήκαμε εκεί, κάναμε και μια «βόλτα» απ το Ακονκάγκουα.
ΑΖ: Ποιοι ήταν εκείνοι που υποστήριξαν την προσπάθειά σου?
NΜ: Η αποστολή μου οργανώθηκε καταρχήν από τον Αθλητικό Οργανισμό του Δήμου Αγριάς Μαγνησίας με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας των Ολυμπιακών Αγώνων, του Υπουργείου Πολιτισμού και υπό την αιγίδα την Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Βέβαια υπήρχαν και οι χορηγοί που υποστήριξαν οικονομικά την αποστολή. Ήταν οι Αθλητικοί Οργανισμοί της Νομαρχίας Μαγνησίας, του Δήμου Σκιάθου, οι εταιρείες Outdoor, Herbalife και General Electric.
AZ: Έχεις εμπειρία από πολικές διασχίσεις. Βρέθηκες στο παρελθόν στο Βόρειο Πόλο. Υπήρχαν κάποια στοιχεία σ αυτή την προσπάθεια στο Νότιο Πόλο που δεν τα είχες συναντήσει στο παρελθόν, στην προηγούμενη αποστολή σου?
ΝΜ: Ήταν δύο διαφορετικές αποστολές. Δεν έμοιαζαν καθόλου η μία με την άλλη. Πολύ συνοπτικά αναφέρω τις διαφορές και θα αντιληφθείτε για τι ακριβώς μιλώ. Καταρχήν στο Νότιο Πόλο βρισκόμασταν σε μια πιο επίπεδη επιφάνεια, σ ένα τεραίν πολύ πιο εύκολο για να μετακινηθούμε, σε αντίθεση με το Βόρειο Πόλο που είχαμε τα μεγάλα κομμάτια από τους σπασμένους πάγους (Σημ.ΑΖ: pack ice), όπου έπρεπε να τα ανεβούμε και να τραβήξουμε από την άλλη μεριά τα έλκηθρα, είχαμε τα ανοίγματα της θάλασσας, όπου έπρεπε να κάνουμε γέφυρες ή να τα περπατήσουμε γύρω-γύρω για να τα ξεπεράσουμε, ενώ στην Ανταρκτική μετά το 86.30ο μετά τα βουνά Queen Maud, η επιφάνεια είναι πολύ πιο επίπεδη και πολύ πιο εύκολη σε διάσχιση. Βέβαια εκεί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: στην Ανταρκτική όλο το «Πλατό» (Ανταρκτικό Πλατό) βρίσκεται σ ένα υψόμετρο περίπου 3.000 μέτρα και λόγω της μειωμένης ατμοσφαιρικής πίεσης επειδή ο πλανήτης μας είναι πεπλατυσμένος στους Πόλους, εκτιμάται ότι το φαινομενικό υψόμετρο είναι περίπου 4.000 μέτρα. Δηλαδή το μεγάλο υψόμετρο και η μειωμένη πίεση σημαίνουν περισσότερη κόπωση. Έπειτα, ένα άλλο στοιχείο είναι ότι η Ανταρκτική δέρνεται από ανέμους, πράγμα που δεν αντιμετωπίσαμε τόσο έντονα στην Αρκτική.
ΑΖ: Απ όσο γνωρίζουμε οι εντάσεις του ανέμου είναι αυξημένες κυρίως στα παράλια της Ανταρκτικής ενώ αντίθετα όσο κατευθυνόμαστε προς το «Πλατό» μειώνονται. Δεν ισχύει τελικά κάτι τέτοιο ή ήταν ζήτημα εποχής που υπήρχαν δυνατοί άνεμοι?
ΝΜ: Εμείς επιλέξαμε την καλύτερη εποχή, το καλοκαίρι, που είναι όλο μέρα και οι θερμοκρασίες είναι οι ψηλότερες για την ήπειρο. Αλλά από τις οχτώ μέρες που κράτησε η διάσχιση, τις εφτά είχαμε πολύ άσχημο αέρα. Δεν ξέρω αν αυτή είναι μόνιμη κατάσταση ή εμείς ήμασταν άτυχοι αλλά μόνο μία μέρα κάναμε σκι με θερμοεσώρουχο και windstopper fleece, όλες τις άλλες μέρες κάναμε σκι με τη βέστα (πουπουλένιο μπουφάν). Πραγματικά, από άποψη ανέμων πάντως ήμασταν άτυχοι. Τυχεροί όμως σταθήκαμε στο Βίνσον. Εκεί, στη διάρκεια της ανάβασης, από τις τρεισήμισι μέρες που ήμασταν εκτεθειμένοι πάνω από την Κατασκήνωση Βάσης –ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί ήμασταν ήδη προσαρμοσμένοι από το Πλατό- εκεί βρήκαμε μόνο τη μέρα της κορυφής εντάσεις 50-60 knots, που αυτό με βάση τους σχετικούς υπολογισμούς του πίνακα wind chill, δίνει μια φαινομενική θερμοκρασία –90οC. Εκεί μας συνάντησε ο David Haan, αυτός ο περίφημος αμερικάνος οδηγός βουνού, κατεβαίνοντας από την κορυφή με πελάτες και μας είπε ότι πάνω απ την Κατασκήνωση ΙΙΙ, πάνω από τα 4.000 μέτρα, φυσά πάρα πολύ. Θυμάμαι ότι βλέπαμε ψηλά στο διάσελο τον αέρα να παίρνει το χιόνι. Δεν είχαμε όμως χρονικά περιθώρια για να περιμένουμε και ξεκινήσαμε. Στην τελευταία κόψη, περίπου για 2 ώρες είχαμε φτάσει να υποφέρουμε από οδυνηρό κρύο, πού όπως μας είπε ο Rick η φαινομενική θερμοκρασία θα πρέπει να ήταν πιο χαμηλή ακόμα από –90.
ΑΖ: Ξαναγυρίζοντας στην πορεία του Νότιου Πόλου, τι απόσταση διανύσατε συνολικά?
ΝΜ: Σε ευθεία γραμμή, το δικό μου GPS έδειξε 111 χιλιόμετρα. Με τα διάφορα ζιγκ-ζαγκ όμως, που υπολογίσαμε ότι κάναμε κάθε μέρα -κι αυτό εξαιτίας της απώλειας προσανατολισμού γιατί ο κύριος προσανατολισμός γίνεται από τον ήλιο, από τη σκιά μας, το GPS το ελέγχαμε κάθε βράδυ- υπολογίσαμε ότι κάναμε τελικά γύρω στα 210 χιλιόμετρα.
ΑΖ: Δηλαδή σχεδόν διπλάσια χιλιόμετρα.
ΝΜ: Ναι. Πάντως την ευθύνη για τον προσανατολισμό την είχε ο Rick Sweizer, ο οποίος τα πήγε πολύ καλά και οι αποκλίσεις που είχαμε ήταν ελάχιστες συγκριτικά με άλλες περιπτώσεις. Θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο μεγάλες.
ΑΖ: Εσείς οι ίδιοι σέρνατε και το εξοπλισμό σας σε έλκηθρα?
ΝΜ: Η μεταφορά του εξοπλισμού έγινε με έλκηθρα, όχι μικρά όμως. Ήταν αρκετά μεγάλα τα έλκηθρα κι αυτό για να έχουμε πιο σταθερή πορεία. Ένα μικρό έλκηθρο 1.20 –1.40 με φορτίο της τάξης των 55 κιλών, έχει μεγάλο ύψος, ντελαπάρει εύκολα και είναι και πιο εκτεθειμένο στον αέρα. Εμείς είχαμε αρκετά μακριά έλκηθρα και ξεκινήσαμε με 55 κιλά ο καθένας.
ΑΖ: Μεταφέρατε πλήρη εξοπλισμό προφανώς, πραγματοποιώντας τις διανυκτερεύσεις σας σε αντίσκηνα.
ΝΜ: Είχαμε ένα αντίσκηνο τριών ατόμων και κοιμόμασταν σ αυτό φυσικά. Στην Ανταρκτική δεν υπάρχουν καταλύματα. Και στην Κατασκήνωση Βάσης στα Patriot Hills και κατά τη διάρκεια της πορείας αλλά και στο Νότιο Πόλο –εκεί κοιμόμασταν έξω από την Αμερικάνικη Βάση- μέναμε στο αντίσκηνό μας. Παντού στην Ανταρκτική, όσες «νύχτες» (στο Ανταρκτικό καλοκαίρι δεν υπάρχει νύχτα) κοιμηθήκαμε, μείναμε πάντα σε αντίσκηνο.
AΖ: Από πόσα μέλη απαρτιζόταν η ομάδα στην οποία συμμετείχες?
ΝΜ: Από τρία: ήμουν εγώ από την Ελλάδα, ο Rick Sweizer από το Σικάγο και ο Scot Anderson από το Λος Άντζελες. Εμείς οι τρεις στην πορεία στο Νότιο Πόλο.
ΑΖ: Πόσες μέρες διήρκεσε η πορεία σας προς τον Πόλο?
ΝΜ: Οχτώ μέρες. Και άλλες τέσσερις μείναμε καθηλωμένοι εκεί από τους σφοδρούς ανέμους, μέχρι να κοπάσουν και να καταφέρει έρθει το αεροπλανάκι να μας μαζέψει. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στα Patriots
                                   ΣΥΝΕΧΕΙΑ>